موسیقی

بتکار
مقاله اصلی: بداهه نوازی موسیقی

بداهه نوازی موسیقی، ایجاد موسیقی خود به خود است، اغلب در داخل (یا بر اساس) یک چارچوب هارمونیک از پیش موجود و یا پیشرفت وتر. Improvisation عمل ترکیب لحظه ای توسط هنرمندان است که در آن تکنیک های ترکیب با استفاده از یا بدون آماده سازی استفاده می شود. Improvisation بخش مهمی از برخی از انواع موسیقی مانند بلوز، جاز و جاز است که در آن سازندگان ارکستر سمفصل، خطوط ملودی و قطعات همراه را تحریک می کنند. در سنت موسیقی هنری غرب، بداهه نوازی مهارت مهمی در دوران باروک و در دوران کلاسیک بود. در دوران باروک، هنرمندان دستبند و دستبند را با استفاده از basso continuo به اجرا گذاشتند. در دوران کلاسیک، هنرمندان انفرادی و خوانندگان در طول کنسرت، کاردینای virtuoso را بداهه معرفی کردند. با این حال، در قرن 20 و اوایل قرن 21، به عنوان "practice common practice" موسیقی غربی موسیقی هنری در ارکسترهای سمفونی، اپرا و باله ها نهادینه شد، بداهه نوازی نقش کمتری ایفا کرد. در همان زمان، تعدادی از آهنگسازان مدرن به طور فزاینده ای در کار خلاقانه خود دستکاری کرده اند. در موسیقی کلاسیک هند، بداههسازی یک مولفه اصلی و یک معیار ضروری از اجرای است.
تئوری
مقاله اصلی: نظریه موسیقی

نظریه موسیقی طبیعت و مکانیک موسیقی را شامل می شود. این اغلب شامل شناسایی الگوهایی است که تکنیک های آهنگسازان را کنترل می کند و زبان و نشانه موسیقی را بررسی می کنند. به لحاظ عقلانی، نظریه موسیقی، پارامترها یا عناصر موسیقی را ریتم، هماهنگی (تابع هارمونیک)، ملودی، ساختار، شکل و بافت را تجزیه و تحلیل می کند. به طور کلی، نظریه موسیقی ممکن است شامل هر بیانیه، اعتقاد، یا مفهوم یا درباره موسیقی باشد. [8] افرادی که این خواص را مطالعه می کنند، به عنوان نظریه پردازان موسیقی شناخته می شوند. بعضی از آنها آکوستیک، فیزیولوژی انسانی و روانشناسی را به توضیح چگونگی و به همین دلیل موسیقی درک می کنند.